donderdag 16 november 2017

Green tea and sweet beans en pech.

Zo, alle blokken voor de tweede sectie van de Green tea and sweet beans zijn klaar.
Baf showt ze jullie met groot plezier,






Een zó moeten ze aan elkaar.
Dat wordt een klusje voor de komende dagen want .... over 1,5 week staat ons gezellige Dotts weekend weer op stapel en dan wil ik heerlijk een weekend lang alleen maar doorpitten. Zin in!
Afgelopen weekend waren de heerlijkheidjes uit Joure een nachtje hier. Ik slaap dan altijd met Juul in het grote logeerbed op mijn quiltkamer en daar ligt ook Baf. 
Die naam heeft hij overigens pas sinds afgelopen zaterdag. Dat zit zó:
Onze vorige hond, een schat van een flat coated retriever heette Baf. En dat kwam zó:
Toen hij bij ons kwam wonen was hij waarschijnlijk nog maar. Een week of zes oud en dus nog heel klein met als gevolg dat hij iedere keer als hij over de drempel naar buiten liep, de stap niet kon maken en dus iedere keer Baf op zijn snuitje naar buiten viel. Zijn naam was snel bekend.
Afijn, Juultje weet wel dat wij vóór Teun een andere hond hadden en dat die Baf heette.
Toen we zondag lekker knus samen in mijn bed lagen en natuurlijk nog even gezellig kletste vroeg zij opeens hoe deze grote speelgoedhond heette. "Nou", vertelde ik haar, " eigenlijk noem ik hem altijd gewoon "Hond". Maar dat vond Juul geen echte naam, " Dat kan toch niet oma! Hij moet een echte naam hebben." Waarna zij met het idee kwam om hem dan ook Baf te noemen omdat zij onze Baf nooit had gekend en hij nu toch een beetje bij ons was. Dus hebben wij nu weer een Baf.
De volgende ochtend bracht ik Juul naar school, een half uurtje rijden bij ons vandaan. Ging allemaal prima maar .... op de terugweg hoorde ik een vreemd geluid achter uit de auto komen en terwijl ik Wim belde om dat te vertellen verheftigde het geluid zich plotseling en begreep ik meteen dat het mis was.
Jawel, een klapband!
En daar sta je dan langs de A7. Gauw de telefoon er weer bij gepakt om de ANWB te bellen ( gelukkig zijn we lid, alhoewel we bij de auto ook een lidmaatschap van Renault hulp bij pech kregen).
Wat denk je, telefoon bijna leeg en bij de ANWB een kiesmenu plus de mededeling dat het even kon duren voordat ik iemand aan de lijn zou krijgen omdat het erg druk was. 
"NEEEEEEEEE, m'n telefoon is zo goed als leeg!" riep ik nog, maar dat werd natuurlijk door niemand gehoord.
Na een paar ijzingwekkende minuten kreeg ik gelukkig een vriendelijke mijnheer aan de lijn die mij verzekerde dat ik daar zo snel mogelijk weggehaald en op een veilige plek afgezet zou worden en dan opnieuw moest bellen. Na een  (koud) half uurtje verscheen er een vriendelijke mijnheer met een bergingsvoertuig die me naar het benzinestation een klein eindje verderop bracht. Toen was mijn telefoon natuurlijk léég.
Gelukkig was de mijnheer van het bergingsvoertuig zo vriendelijk om de ANWB weer te bellen. 💙 
vriendelijk bedankt en maar weer wachten. Dit keer niet in de koude wind achter de vangrail maar gelukkig gewoon in de auto.
En ja hoor na zo'n 20 minuten verscheen er wederom een vriendelijke mijnheer in het bekende gele bestelbusje die binnen 10 minuten mijn reservewiel er op had gezet. Zeer vriendelijk bedankt en toen door naar huis, waar ik rond elf uur gauw bij de kachel aanschoof.
Moraal van dit verhaal?
Nooit meer met een bijna lege telefoon in de auto stappen!

Groetjes en tel je zegeningen!

4 opmerkingen:

Ineke zei

Wat een spannende dag, hoop zoiets nooit mee te maken.
Wat een leuke naam voor de grote speelgoedhond.
Fijn weekend

Yvonne zei

Ik heb een snoertje in de auto zodat ik daar ook kan opladen. Maar een klapband is niet leuk! Vooral niet op de snelweg. Gelukkig is alles goed gekomen. Mooie blokken!

quiltlodge gerda zei

En weet je wat nu het ergste is? Zo'n snoertje heb ik ook in de auto liggen.
Dom, dom, dom.

Floor zei

Moest wel een beetje lachen toen ik hier las dat je een oplaadsnoertje in de auto hebt liggen, zoiets zou mij ook overkomen :-)
Knuffel voor Baf.
Groetjes,
Floor