Vrijdagochtend was het weer zo ver.
Om 6 uur opstaan, douchen, föhnen, tandenpoetsen, koffer in pakken ( wat ik natuurlijk de avond er voor had moeten doen, maar ja ...), Teun even lekker de tuin in, twee dozen met stofjes naar beneden, naaimachine naar beneden, eten voor Teun samen met zijn etensbak, zijn riem, de poepzakjes en een paar botjes in een grote plastic tas, zijn kussen alvast in de achterbak van de auto, een grote tas met lekkers om uit te delen, het dekentje om te haken in mijn mand, tas met toiletspullen, IPad en mijn handtas; het staat allemaal in de hal. En het moet in de auto. Op de achterbank verdeeld over de kinderstoeltjes, tussen de achterbank en de voorstoelen en op de passagiersstoel, alles staat vol. Teun heeft de hele achterbak met zijn kussen tot zijn beschikking.
En terwijl ik er naar kijk bedenk ik dat ik waarschijnlijk beter met de caravan kan gaan.
Echt Ger, is dit voor een uitje van twee nachtjes????? !!!!!
Tja ....
Ik ging naar Yvonne om samen met haar, Dorien en Bernadette verder te werken aan de quilt voor Dorien. Bernadette en Dorien kwamen een dagje maar ik mocht lekker twee nachtjes blijven.
Aan het eind van de middag zaten de blokken met de sashings aan elkaar.
Ho, de foto ligt op zijn kant, Sorryyyyyy
De volgende ligt goed, beloofd. Maar daar moeten jullie nog wel even op wachten.
Ik laat hem weer zien als de randen er aan zitten waarvoor ik met Yvonne zaterdagmiddag naar Den Haag ben gereden, naar het Quilterspalet. Leuke winkel en wat werden we weer vriendelijk en uitstekend geholpen. Goed en eerlijk advies waar je wat aan hebt. Ik wilde bijvoorbeeld eens kijken naar stof in de kleur van het gebleekte katoen met een blauw bloemetje of zo. Mooie stof zei onze adviseuse maar ik zou het niet doen want het wordt niet mooi. En wat had ze gelijk! Het middenstuk viel helemaal weg. Uiteindelijk hebben we gekozen voor heel donkerblauw zoals de sashings om de blokken, dan een blauwe stof met witte stippen voor een bredere rand en de bies wordt weer donkerblauw. Zij rekende uit hoe het op zijn voordeligst kon en pas toen ik zelf aangaf geen naadjes in de rand te willen rekende zij uit hoeveel ik dan nodig zou hebben. Behoorlijk veel meer maar dat was dus mijn eigen keuze.
's Avonds gezellig op de bank beetje tv gekeken en heerlijk gehaakt
Mijn dekentje schiet al lekker op en wat is het LEUK om te doen. Op face book hebben we afgesproken om op de groepssite geen foto's meer te laten zien van dekentjes die al verder zijn dan de vrij gegeven rijtjes maar ik vind dat ik dat op mijn eigen blog best mag doen. Temeer daar het patroon en de foto's van het originele dekentje al sinds 2011 op het net staan.
En terwijl ik lekker zat te haken bedacht Teun dat hij, nu het niet om onze eigen bank ging, best wel een poging kon wagen om een lekker plekje te bemachtigen op deze vreemde bank.
En terwijl hij heel omslachtig eerst een paar keer zijn kop er op legde, ondertussen mijn reactie haarscherp in de gaten houdend, kwam er eerst 1 pootje voorzichtig omhoog, daarna nog eentje en toen Yvonne hem daarna vriendelijk uitnodigde.... Ja, toen was het snel bekeken natuurlijk.
Hup, daar ging hij. Hij keek nog een paar keer vanuit zijn ooghoeken in mijn richting om daarna na wat gedraai en geduw met een diepe zucht zijn kop bij Yvonne op schoot ten ruste te leggen.
Al met al had hij er zo'n twintig minuten over gedaan denk ik.
De volgende avond deed hij er nog geen vijf tellen over. Zogauw Frank en Yvonne hun plaats hadden ingenomen op de bank sprong hij er achteraan, draaide zijn kontje ertussen en ging met een tevreden zucht weer liggen. Helemaal gelukkig.
Inmiddels zijn we weer thuis. Vanmiddag nog even bij Dorien langs om de randenstof te laten zien en gelukkig vond zij het ook helemaal mooi. Nu nog even lekker haken en morgen verder aan de quilt.
Komende week begint zij aan de chemokuren dus ik wil heel graag komende week de randen er aan hebben en de top met de hobs en achterkant gedubbeld hebben. Hopelijk kan ik dan ook al een flink stuk quilten.
Ik hou jullie op de hoogte.
En ook dit jaar tel ik iedere dag weer mijn zegeningen.
Wat me doet denken aan een ontmoeting vanmiddag. Ik sprak met een 57 jarige Nederlandse vrouw die al bijna veerig jaar in Amerika woont. Zij verloor daar twee echtgenoten en twee kinderen. De laatste echtgenoot pas twee jaar geleden en is achter gebleven met 5 kinderen. Zij heeft dus al heel wat voor de kiezen gehad maar weet je wat haar motto is?
"Life can give me one hundred reasons to cry, but I show life one thousand reasons to smile!"
Geweldig hè.